Pulsoksymetr - niezbędne wyposażenie każdego gabinetu
Świadomość naszego stanu zdrowia rośnie od lat i dbałość o kondycję naszego ciała jest już na porządku dziennym. Takie parametry jak prawidłowa waga ciała, temperatura, prawidłowe tętno, ciśnienie tętnicze oraz częstość oddechowa są nam już wszystkim znane. Dostarczają informacji o naszym zdrowiu w postaci pomiarów liczbowych. Jednakże, niewiele osób zdaje sobie sprawę z istoty poziomu tlenu obecnego w naszej krwi.
Znane parametry określające nasz stan zdrowia
Niektórzy być może spotkali się z pojęciem oksymetrii, ukazującym wynik liczbowy znany jako SpO2 (saturacja). Saturacja to procentowy pomiar hemoglobiny powiązanej z tlenem, dlatego też przedstawiany jest w postaci symbolu SpO2.
Pomiar oksymetrem
Tlen jest w głównej mierze transportowany przez cząsteczki hemoglobiny znajdujące się w czerwonych ciałkach krwi (erytrocytach). Bez zawahania można stwierdzić, że przy niskim poziomie hemoglobiny, np. w przypadku ostrej niedokrwistości, istnieje ryzyko wystąpienia natychmiastowej śmierci.
Każda molekuła hemoglobiny jest jak czteroosobowy samochód, w którym pasażerowie reprezentują cząsteczki tlenu dostające się do płuc podczas każdego oddechu. Jeśli wszystkie cząsteczki hemoglobiny mogłyby połączyć się z czterema atomami tlenu, osiągnęłyby maksymalną pojemność, tj. saturacja wyniosłaby wtedy 100%.
Tlen jest w głównej mierze transportowany przez cząsteczki hemoglobiny znajdujące się w czerwonych ciałkach krwi (erytrocytach). Bez zawahania można stwierdzić, że przy niskim poziomie hemoglobiny, np. w przypadku ostrej niedokrwistości, istnieje ryzyko wystąpienia natychmiastowej śmierci.
Każda molekuła hemoglobiny jest jak czteroosobowy samochód, w którym pasażerowie reprezentują cząsteczki tlenu dostające się do płuc podczas każdego oddechu. Jeśli wszystkie cząsteczki hemoglobiny mogłyby połączyć się z czterema atomami tlenu, osiągnęłyby maksymalną pojemność, tj. saturacja wyniosłaby wtedy 100%.
Hemoglobina i jej zdolność do wiązania się z tlenem obecnym we krwi
W rzeczywistości, hemoglobina zawarta w naszym organizmie nie zawsze jest zdolna do transportu wszystkich molekuł tlenu. Saturacja w najlepszym wypadku osiąga poziom 99%. Zakres norm wartości SpO2 wynosi 95 – 99%. W przypadku zaburzeń oddychania spowodowanych zmianami chorobowymi płuc, serca lub chorobami neurologicznymi, wartość saturacji spada. Przy poziomie saturacji poniżej 95%, wartość redukcji wskazywać będzie odpowiednią wagę istoty deficytu.
Oksymetr jest urządzeniem mierzącym poziom saturacji w prosty oraz nieinwazyjny sposób. Zapewnia on ponadto w głównej mierze pomiar pulsu, dlatego też znany jest również jako pulsoksymetr.
Pierwszy prototyp został opracowany w 1935 r. przez niemieckiego lekarza Matthesa, chociaż rzeczywista nazwa oksymetru została nadana przez amerykańskiego fizjologa – Millikana. Rozwój zmian poczynanych podczas II Wojny Światowej pozwolił japońskiemu inżynierowi Takuo Aoyagi na wynalezienie pierwszego skomputeryzowanego pulsoksymetru.
Pulsoksymetr oblicza procent oksyhemoglobiny poprzez pomiar zmian sygnalizowanych przez wiązkę światła o dwóch długościach fali (czerwoną i podczerwoną), przeszywającą daną część ciała charakteryzującą się wyraźnym przepływem krwi tętniczej (palce dłoni lub stóp, płatki uszu).
Obszary zastosowania
Oczywistym jest, iż pulsoksymetr powinien być stosowany w przypadku pacjentów z objawami układu oddechowego, takimi jak np. płytki oddech. Mniej oczywiste zastosowanie pulsoksymetru to w szczególności pozornie bezobjawowi pacjenci u których podejrzewane są patologie układu oddechowego, sercowego lub neurologicznego.
Stosowanie pulsoksymetru nie wymaga specjalnego przeszkolenia, więc pacjent lub opiekun może z łatwością używać go w domu w celu monitorowania stanu zdrowia pacjenta, postępów leczenia lub procesu odstępowania od niektórych procedur, takich jak np. terapia tlenowa.
Pulsoksymetria jest obecnie niezbędna podczas wykonywania wielu procedur medycznych, takich jak np. badania endoskopowe, wykonywanie procedur inwazyjnych, transportów pogotowia ratunkowego oraz transportów szpitalnych. W procedurach anestezjologicznych, lub w przypadku zastosowania dużej dawki środka znieczulającego podczas operacji chirurgicznych, pulsoksymetria stanowi standard bezpieczeństwa pacjenta. Od czasu wprowadzenia pulsoksymetrii nastąpiła 90% redukcja wypadków śmiertelnych związanych ze znieczuleniem anestezjologicznym.
Obszary zastosowania pulsoksymetrii
Desaturacja - obniżenie saturacji (SpO2)
W przypadku wystąpienia problemów układu oddechowego, poziom saturacji spada. To zjawisko nazywane jest desaturacją. Wystąpienie desaturacji wskazuje na niedobór tlenu, a zatem również na niewydolność oddechową. Powszechnie wiadomo, iż przy wartościach saturacji niższych niż 85%, nawet całkowicie zdrowy mózg pacjenta odniesie zmiany w procesach poznawczych, wizualnych i elektroencefalograficznych.
Podczas wysiłku lub snu osoba cierpiąca na patologie układu oddechowo-krążeniowego wykazuje zwiększony poziom desaturacji w stosunku do jej poziomu podczas spoczynku. Co więcej, w początkowych etapach niewydolności oddechowej, poziom saturacji podczas spoczynku pozostaje w normie, a obniża się dopiero podczas wysiłku fizycznego lub podczas snu. W tym przypadku termin hipoksji przejściowej wykorzystywany jest do odróżnienia początkowego etapu niewydolności oddechowej od jej przewlekłej formy.
Pomiary pulsoksymetrii podczas spoczynku, lekkiego oraz ciężkiego wysiłku fizycznego oraz podczas snu
Jeśli desaturacja pojawia się jedynie podczas wykonywania ćwiczeń fizycznych, oznacza to, że obszar płuc niezmieniony chorobowo jest wciąż w stanie zapewnić organizmowi wystarczającą ilość tlenu podczas spoczynku. Występuje wtedy obniżony poziom rezerwy oddechowej, a sama osoba może skarżyć się na uczucie braku tchu podczas wykonywania aktywności fizycznej.
Podczas snu, występujące patologie oddechowe powodują zmniejszenie wentylacji płuc oraz pojawienie się nocnej, przedłużającej się desaturacji, mogącej trwać nawet ponad 5 minut. W poważniejszych przypadkach wymagane jest zastosowanie terapii tlenowej.
Desaturacja przedłużająca się, typowa dla przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, oraz desaturacja szybka, typowa dla bezdechu sennego
Desaturacja przedłużająca się może wystąpić podczas spoczynku lub snu u osób z otyłością. Zjawisko desaturacji może również wystąpić w postaci szybkiej, typowej dla osób cierpiących na bezdech senny. Zazwyczaj, epizody desaturacji trwają mniej niż 2-3 minuty, lecz mogą być głębokie oraz liczne.
Może się to wydawać dziwne, lecz u pacjentów z niskim poziomem tlenu, faza snu może być bardziej niebezpieczna niż sam spoczynek. W praktyce, poziom deficytu tlenu u takich pacjentów osiągnie maksimum podczas wysiłku fizycznego, poziom średni podczas snu oraz minimum podczas spoczynku.
Możemy to porównać do problemów, z jakimi boryka się silnik samochodu podczas oczekiwania na światłach drogowych z minimalną prędkością obrotową i ryzykiem zgaśnięcia, oraz podczas intensywnej jazdy po górskich drogach. Tak samo, pacjent posiadający niski poziom tlenu „cierpi” podczas snu, oraz w szczególności, podczas intensywnego wysiłku fizycznego.
Dlatego też, aby zidentyfikować utrzymującą się hipoksję, wystarczy wykonać krótki pomiar podczas spoczynku dowolnym rodzajem pulsoksymetru. Z drugiej strony, aby zidentyfikować hipoksję przejściową występującą podczas snu lub wysiłku fizycznego, konieczne jest zastosowanie oksymetru z pamięcią pomiarową, a także akcelerometrem, który będzie w stanie wykonywać przedłużone pomiary w celu wykrycia pozycji ciała podczas snu.
Podobnie jak w przypadku ciśnienia tętniczego oraz EKG, testy dynamiczne zostały opracowane również dla oksymetrii, która jest w stanie zmierzyć poziom saturacji w różnych warunkach: podczas wysiłku (6-minutowy test chodzenia), podczas snu lub podczas całej doby.
Pulsoksymetria w czasie spoczynku
Pulsoksymetria wykonywana podczas spoczynku powinna być elementem standardowego badania lekarskiego. Gdy wartość poziomu saturacji spadnie poniżej progu 95%, należy wykluczyć możliwość wystąpienia chorób układu oddechowo-krążeniowego, poprzez wykonanie odpowiednich testów diagnostycznych takich jak gazometria krwi tętniczej, 6-minutowy test marszu, pulsoksymetria podczas snu, 24-godzinna pulsoksymetria dynamiczna, prześwietlenie klatki piersiowej oraz ogólne badanie serca. Wynika z tego, że prosty pomiar liczbowy, uzyskany poprzez przyłożenie palca do małego czujnika może zmienić nasze życie.
Saturacja poniżej 92% podczas ostrej choroby może wskazywać na potrzebę nagłego przyjęcia do szpitala, na przykład podczas ataku astmy lub zapalenia płuc.
Nawet w chorobach przewlekłych, takich jak POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) oraz niewydolność serca, gdzie bazowe wartości są w stanie zmiany, saturacja poniżej 90% wskazuje często na potrzebę zastosowania długotrwałej terapii tlenowej, lub jak w każdym przypadku, oceny specjalisty pneumonologa.
Należy pamiętać, że rola pulsoksymetru jest również istotna we wskazywaniu arytmii serca, np. bradykardii, tachykardii lub poważniejszych, np. migotania przedsionków.
Pulsoksymetria – pomiar, który powinien znać każdy, lekarz oraz pacjent
Test marszu
6-minutowy test marszu (6MWT- ang. 6 Minute Walk Test) jest standardowym badaniem przeprowadzanym w odpowiednim miejscu, gdzie pacjent przez 6 minut maszeruje z najszybszą możliwie prędkością, przemierzając maksymalnie długi dystans.
Celem testu jest sprawdzenie stanu sprawności układu oddechowo-krążeniowego oraz układu nerwowo-mięśniowego podczas naturalnego ruchu, czyli chodzenia. Umożliwia to ocenę zdolności do wykonywania ćwiczeń fizycznych w celu określenia możliwości wykonywania codziennych aktywności domowych, lub ewentualnego wystąpienia stopnia ograniczenia funkcjonalnego.
Pulsoksymetria – prosta i ekonomiczna metoda do wykrywania dolegliwości układu oddechowo-krążeniowego oraz wieloparametrowa próba obciążeniowa – doskonała, lecz kosztowna i złożona metoda wykrywania zaburzeń układu oddechowo-krążeniowego
6-minutowy test marszu, choć szybki i niedrogi, posiada doskonałą wartość diagnostyczną w całym zakresie zastosowań pediatrycznych oraz geriatrycznych. Ponadto, jest on dobrze skorelowany z najbardziej złożonymi testami obciążającymi przeprowadzanymi na ergometrze lub bieżni. Główne dane dostarczane podczas testu są przedstawiane na podstawie całkowitego pokonanego dystansu, do których dodaje się stopień zmęczenia i duszności zgłaszanych przez osobę poddaną testowi.
W ciągu 6 minut, zdrowa osoba pokonuje dystans od 400 do 700 m, który w przypadku patologii serca lub płuc zmniejsza się. Wartość teoretyczna bazuje na wieku, wadze, wzroście, płci oraz pochodzeniu etnicznym. Oprócz pomiaru zdolności do wysiłku fizycznego, informacje dotyczące pokonanego dystansu są przydatne do oceny odpowiedzi na stosowane leczenie. Dodatkowo, w przypadku niektórych chorób, pomiar ten ma wartość prognostyczną oraz może być predyktorem wystąpienia śmierci. Na przykład, u osób dotkniętych nadciśnieniem płucnym, pokonanie odległości mniejszej niż 332 m oznacza oczekiwaną długość życia krótszą niż 20 miesięcy!
W praktyce lekarskiej, odległość nie jest jedynym czynnikiem stosowanym w analizie testu. Duże znaczenie kliniczne mają również inne bardzo przydatne wskaźniki uzyskane z pulsoksymetrii przeprowadzonej przed, w trakcie oraz po teście marszu. W szczególności, przydatne są nie tylko średnie wartości saturacji oraz częstotliwości tętna, ale również ich wartości minimalne i maksymalne oraz czas regeneracji, ponieważ umożliwiają one stwierdzenie desaturacji oraz arytmii serca wynikającej z wysiłku, a w przypadku osób z niewydolnością oddechową – weryfikację skuteczności terapii tlenowej.
Jeśli pulsoksymetr wyposażony jest w akcelerometr, automatycznie mierzone mogą być niektóre pomocnicze składowe, takie jak obszar desaturacji zawarty w krzywej saturacji oraz orientacyjne zejścia spowodowane wysiłkiem – w odniesieniu do pokonanego dystansu. Kolejnym parametrem jest indeks O2-GAP który reprezentuje szacowaną ilość tlenu (L/min) do podania osobie w celu uniknięcia wysokiego poziomu desaturacji podczas testu marszu. Potencjały tego wskaźnika – który zależy od podjętej odległości, obszaru desaturacji oraz czasu regeneracji – zostały obszernie wykazane u pacjentów cierpiących na włóknienie płuc.
Biorąc pod uwagę, że parametry dostarczane przez test marszu są liczne i mają różny charakter, jak postępujemy z osobą – np. po pewnym okresie leczenia – która powtarza test oraz wraz ze zmniejszaniem pokonanego dystansu, przejawia większe lub mniejsze obszary desaturacji. Aby ułatwić odpowiedź, możemy rozpatrzyć sytuację, w której samochód działający w idealnych warunkach przy jednym litrze benzyny pokonuje szybciej większą odległość niż inny pojazd z usterką silnika. W ten sam sposób podczas testu marszu, zdrowa osoba pokonuje większy dystans i ma mniejszy obszar desaturacji w porównaniu do osoby posiadającej patologie układu krążeniowo-oddechowego.
Obszar desaturacji zarejestrowany podczas marszu
Od tego momentu łatwo jest zrozumieć znaczenie pojęcia indeksu złożonego znanego jako DDR (ang. Desaturation Distance Ratio) który wiąże obszar desaturacji z pokonanym dystansem. Im niższy indeks (idealna wartość wynosi 0), tym większa odległość została pokonana bez wspominanej desaturacji. Przeciwnie więc, wysoka wartość oznacza występowanie desaturacji lub pokonanie krótszego dystansu. Jeśli test zostanie powtórzony, np. podczas rehabilitacji oddechowej, indeks DDR jest przydatny do weryfikacji skuteczności terapii.
Pulsoksymetria podczas snu
Pomiar pulsoksymetrii podczas snu jest testem dynamicznym, ponieważ obejmuje on pomiar saturacji oraz częstotliwości tętna w całej fazie snu. Jest to prosty oraz łatwy do wdrożenia test nawet w warunkach domowych. Początek oraz koniec czasu rejestrowania można ustawić automatycznie. Na potrzeby analizy, należy wykluczyć okresy przebudzenia podczas których badana osoba zapisuje przejawy jakichkolwiek objawów w dzienniku klinicznym, podobnym do dziennika EKG wykorzystywanym przy badaniu metodą Holtera.
Głównym celem pulsoksymetrii jest weryfikacja w różnych patologiach, takich jak POChP (przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc), niewydolności serca, otyłości lub patologiach neurologicznych, czy przedłużająca się nocna desaturacja występuje podczas snu, co mogłoby wskazywać na obecność przejściowego niedotlenienia. W najpoważniejszych przypadkach, stan desaturacji utrzyma się przez cały okres rejestracji, co wskaże na zaawansowany stan niewydolności oddechowej. Kiedy podczas snu osoba poddawana jest terapii tlenowej lub wentylacji mechanicznej, badanie to umożliwia weryfikację jego skuteczności. Oprócz średnich i minimalnych wartości saturacji, wyniki pomiarowe wykonane podczas występowania nocnej desaturacji są szczególnie przydatne, podobnie jak procent czasu upływającego poniżej wyznaczonego progu SpO2. Na przykład, T90 to przedział czasu w którym osoba okazuje poziom saturacji poniżej 90%.
Pulsoksymetr wyposażony w pamięć oraz oprogramowania do przetwarzania potrafi wyizolować epizody desaturacji i zakwalifikować je, jako przedłużone (trwające dłużej niż 5 minut) oraz szybkie (trwające krócej niż 2,5 minuty). Drugi rodzaj spowodowany jest przez obturacyjny bezdech senny (OBS) lub bezdech typu centralnego. Typy centralne w szczególności pojawiają się w różnych neuropatiach, ale także w zaawansowanych stadiach chorób serca, kiedy to mogą towarzyszyć znanej patologii – oddechowi Cheyne’a-Stokesa (oddech periodyczny), która charakteryzuje się cykliczną zmianą okresów bezdechu, przerwami w oddychaniu oraz hiperwentylacją.
Liczba zdarzeń na godzinę snu (ODI, ang. Oxygen Desaturation Index – wskaźnik desaturacji), średni czas trwania i średnia minimalnych wartości SpO2 podczas faz desaturacji, sygnalizują powagę istoty bezdechu, sugerując jednocześnie stopień pilności, według którego pacjent powinien rozpocząć proces diagnostyczny wraz z właściwym leczeniem.
W publikacji z 2015 r. stwierdzono, że dokładność diagnostyczna wskaźnika ODI mierzona przy pomocy nowoczesnych pulsoksymetrów jest zbliżona do dokładności pomiaru wskaźnika RDI (ang. Respiratory Disturbance Index – wskaźnik zaburzeń oddechowych) wykonywanego za pomocą przenośnego polisomnografu do diagnostyki OBS (obturacyjnego bezdechu sennego). Dlatego też, jest to prawidłowe, praktyczne oraz ekonomiczne aby przeprowadzać badania przesiewowe w kierunku zaburzeń oddychania podczas snu posługując się pulsoksymetrem.
Pulsoksymetria: prosta i ekonomiczna metoda do wykrywania zaburzeń układu oddechowo krążeniowego podczas snu, oraz badanie polisomnograficzne: świetna lecz skomplikowana oraz kosztowna metoda wykrywania zaburzeń oddechowych podczas snu
Jeśli pulsoksymetr wyposażony jest w akcelerometr, zapewnia to nie tylko dokładniejsze wykluczenie okresów przebudzenia z czasu analizy, ale także umożliwia analizę pozycji przyjmowanych podczas snu oraz identyfikację specjalnego typu obturacyjnego bezdechu sennego, określanego jako pozycyjny, ponieważ jest powiązany z pozycją leżenia na plecach. W przypadku tego typu, okoliczności jego występowania wskazują na konieczność przeprowadzenia kontrolnych badań dentystycznych oraz laryngologicznych.
Biorąc pod uwagę decydujący charakter i złożoność mierzonych wskaźników, w celu poprawy skuteczności badań przesiewowych niewydolności oddechowej podczas snu, w ciągu ostatnich 20 lat wskaźnik delta wykorzystywany był do reprezentowania średnich wahań poziomu SpO2. U zdrowych osób poziom saturacji charakteryzuje się minimalnymi zmianami podczas snu, a więc wskaźnik delta jest bliski wartości 0. Z drugiej strony, u osób cierpiących na bezdech senny, wartość SpO2 waha się dużo bardziej i wskaźnik delta w najcięższych przypadkach może osiągnąć poziom 6-7. Jeśli wskaźnik delta jest większy niż 0,7, zawsze zaleca się rozpoczęcie diagnostyki lekarskiej, np. w postaci wykonania badania polisomnograficznego. Użyteczność tego parametru jest ogromna – w praktyce, jedynie pojedynczy pomiar wskazuje na obecność oraz wartość poziomu desaturacji spowodowanej bezdechem sennym!
SpO2 prawie stała – indeks delta = 0,3 oraz SpO2 z wahaniami, indeks delta = 1,7
Analiza konkretnych wskaźników, takich jak pomiary przy nocnej desaturacji, wskaźnik delta, ODI oraz średnia desaturacja poprawia dokładność diagnostyczną testu, szczególnie, gdy istnieje kilka przyczyn niedotlenienia podczas snu, tak jak w przypadkach jednoczesnego występowania przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) i obturacyjnego bezdechu sennego (OBS) – tzw. zespół nakładania.
Ponadto, analiza częstotliwości tętna podczas snu może sugerować większe ryzyko wystąpienia arytmii lub nagłej śmierci nawet przy braku epizodów desaturacji. W przypadku anomalii częstotliwości tętna, zalecane jest wykonanie EKG metodą Holtera.
Pomiary pulsoksymetrii podczas snu odgrywają istotniejszą rolę w pediatrii, gdzie zaburzenia oddechowe występują bardzo często i bardziej wyszukanie badania, takie jak polisomnografia, są trudne do wykonania.
24-godzinna pulsoksymetria polega na ciągłym pomiarze przeprowadzanym podczas codziennych czynności pacjenta. Analiza ta zapewnia ogólną ocenę warunków funkcjonowania układu oddechowo-krążeniowego w ciągu dnia, przez określenie średnich wartości i ewentualnych wykroczeń niektórych ryzykownych progów saturacji (T90, T88) i częstotliwości tętna (T40, T120).
Co więcej, na podstawie indywidualnego dziennika oraz danych dostarczanych przez akcelerometr, szczegółowa analiza może być wykonywana dla zróżnicowanych warunków - odpoczynku, ćwiczeń oraz snu.
Ten rodzaj badania umożliwia rozróżnienie trwałej lub przemijającej hipoksji (podczas wysiłku lub snu) i dopasowanie terapii tlenowej do rzeczywistych potrzeb pacjenta w różnych warunkach – odpoczynku, ćwiczeń i snu. Jest to zgodne z głównymi wytycznymi dotyczącymi profilaktyki zdrowotnej i polisami ubezpieczeniowymi obowiązującymi np. w USA.
Podsumowując, 24-godzinne badanie pulsoksymetryczne jest doskonałym i kompletnym badaniem przesiewowym do diagnozowania trudności oddychania (łącznie z bezdechem sennym), weryfikacji skuteczności i poprawnego użytkowania urządzeń terapeutycznych oraz podporządkowania się pacjenta do prawidłowego przebiegu terapii.
Wnioski
Wszyscy dobrze wiedzą, że życie nie mogłoby istnieć bez tlenu. Określenie zapotrzebowania na tlen u pacjenta ma zatem kluczowe znaczenie. Pulsoksymetr powinien być uważany za ratunek zarówna dla pacjenta – we wszystkich możliwych warunkach niedotlenienia, oraz dla lekarza, który w ciągu chwili może dokonać prawidłowej diagnozy w odpowiednim do tego momencie. Każdy lekarz powinien posiadać pulsoksymetr w swojej podręcznej torbie – razem z fonendoskopem i miernikiem ciśnienia krwi.
Każdy lekarz powinien mieć pulsoksymetr w swojej torbie
Możliwości pulsoksymetru jest bardzo wiele. Wynik pomiarowy uzyskiwany łatwo i szybko, wyraża zapotrzebowanie na tlen w różnorodnych miejscach zastosowania: od gabinetu lekarza rodzinnego po szpitalną izbę przyjęć, od oddziału pediatrycznego po sale operacyjną, od prywatnego mieszkania do kokpitu pilota samolotowego, od kontroli alpinisty aż po monitorowanie zaawansowanych sportowców.
Pulsoksymetr ma fundamentalne znaczenie nie tylko dla osób cierpiących na patologie układu oddechowego, krążeniowego czy nerwowego, ale posiada także szczególne znaczenie diagnostyczne dla tych, którzy nie skarżyli się jeszcze na objawy zaburzeń układu oddechowego lecz cierpią na anomalie wiążące się z problemami z oddychaniem, jak to czasem bywa w początkowych etapach POChP - przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.
Pulsoksymetr ma podstawowe zastosowanie w badaniach przesiewowych i kontrolnych nieskomplikowanych zaburzeń oddechowych podczas snu, takich jak obturacyjny bezdech senny (OBS) i ciężka otyłość z hipowentylacją pęcherzykową, lub drugorzędnie przy patologiach płuc - przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc (POChP), astmie oskrzelowej i mukowiscydozie, lub przy dolegliwościach pozapłucnych – takich jak przewlekła niewydolność serca, udar mózgu, choroba Parkinsona, stwardnienie zanikowe boczne, stwardnienie rozsiane i deformacje klatki piersiowej.
Zapraszamy do zapoznania się z naszą ofertą pulsoksymetrów >>
Przejdź do strony głównej Wróć do kategorii Strefa wiedzy
